hofmanić

Niektórzy ludzie potocznie i ironicznie (z pewną złośliwością) mówią, zwlaszcza odnosząc się do polityków i innych osób publicznych, że ktoś hofmani, jeśli ta osoba zarabia na dietach służbowych, ryczałtach za wyjazdy służbowe itp., zawyżając rzeczywiste koszty działań i przywłaszczając sobie nadwyżkę pieniędzy. Wyrazu tego używa się zwłaszcza wtedy, gdy osoba, która tak się zachowuje, robi to z bardzo dużą pewnością siebie, czyli – w opinii mówiącego – postępuje tak jak Adam Hoffman, obecnie były polityk partii Prawo i Sprawiedliwość. Wyraz ten jest używany zwłaszcza przez osoby nieprzychylne tej partii.

Jako, że o uczeniu swoich dzieci kłamania Salonowcy zbytnio nie chcą dyskutować, bo może słabiej będą sobie radziły w życiu, mniej będą pasować do otoczenia i nie będą mogły sprawnie np. hofmanić czy brać przykładu z prezesa - który próbując zarzucić swoją winę premier Kopacz oskarżycielsko zarzucił sobie stryczek - to wypuszczę notkę właśnie o tym, jak to prezes Kaczyński Was Drodzy Salonowcy okłamuje. (Źródło).

Ciekawe ile lat lak hofmanili, panowie, którzy uważali się za prawych i sprawiedliwych, a okazali się zwykłymi gnojkami!
A ponieważ hofmanili w grupie to nalezy ich uznać za zorganizowana grupę przestępczą i osądzić z odpowiedniego paragrafu. (Źródło).

[...] dziennikarze używają meta-języka związanego z turystyką biznesową, który następnie wchodzi do powszechnego użycia. Można hofmanić podczas wyjazdu służbowego lub skatalogować koleżanki przed korpo-imprezą. Można, ale nie trzeba, jeśli chce się być obiektywnym. (Źródło).

PISiury
przestańcie hofmanić i falszowac posty.
Nerwowa reakcja PIS na powrot Hofmana ! (Źródło).

My już Panu dziękujemy.!
Zaufaliśmy Panu .
Pan się nie sprawdził na powierzonym stanowisku.
Hofmanił Pan ile się dało.
Teraz czas poszukać nowej (uczciwej ) pracy. (Źródło).

Czasownik został utworzony od nazwiska znanego (dziś byłego) polityka partii Prawo i Sprawiedliwość Adama Hofmana, który był oskarżany przez media, że na przełomie października i listopada 2014 r. próbował znacznie zawyżyć koszty służbowego wyjazdu do Hiszpanii. Media wskazywały wówczas na liczne nieprawidłowości w organizacji wyjazdu przez tego polityka (i polityków z nim podróżujących), a samo zdarzenie (i towarzysząca mu burza medialna) zostało wówczas nazwane aferą madrycką.

Hasło udostępnione na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska