słoik

dezapr., lekcew. «młoda osoba pochodząca z małej miejscowości, zwykle z niezamożnej rodziny, osiedlająca się w dużym mieście, najczęściej w Warszawie, w celu podjęcia studiów lub pracy; słoikarz»

rzecz. mos, lp D. słoika, Ms. słoiku, lm M. słoiki

Dzielenie mieszkańców na słoików i warszawiaków od pokoleń jest smutne w kraju już i tak podzielonym przez partie (www.tvn24.pl).

Słoiki muszą się znacznie więcej namęczyć, napracować, nauczyć, żeby wyrwać się ze swojej miejscowości i dostać na studia na renomowanych uczelniach (Źródło).

Wbrew pozorom typowy słoik nie odniósł wielkiego sukcesu w dużym mieście. Często nie ma etatu, zarabia na umowie śmieciowej i co rano modli się, by nie wyrzucono go z byle powodu z pracy. Ale żyje ponad stan. Jest przekonany, że wielki życiowy sukces wkrótce odniesie (www.fakt.pl).

Marek 8 lat temu spakował walizki i ruszył do stolicy. I chociaż na początku było ciężko, dziś nie żałuje decyzji. Nie czuje się słoikiem, zapuścił tu korzenie – założył rodzinę, kupił mieszkanie, nawiązał przyjaźnie, o Warszawie mówi, że to jego miasto (www.onet.pl).

Warszawiacy zapominają, że Warszawa nie należy tylko do nich. Słoiki tu żyją, pracują, obsługują warszawian w sklepach i barach, wnoszą swój wkład w rozwój stolicy. Wielu „rodowitych” mieszkańców myśli jednak, że słoik to szkodnik, który powinien dziękować za to, że danu mu oddychać warszawskim powietrzem (www.natemat.pl).

<Od słoik w zn. ‘szklane naczynie służące do przechowywania różnych substancji’. W słoikach część określanych tak osób ma w zwyczaju przywozić po wizycie w domu rodzinnym jedzenie na kilka dni.>