leming

dezapr. lekcew. «młody, wykształcony i dobrze zarabiający mieszkaniec dużego miasta, zwykle pracujący w korporacji»

rzecz. m osobowy, lp D. leminga, Ms. lemingu, zwykle w lm M. (te) lemingi

Pokolenie lemingów nie wytrzymuje nałożonych na siebie obciążeń i ma coraz większe kłopoty ze zdrowiem (www.rp.pl).

Atrybuty leminga to markowe ubrania, smartfon, sushi i służbowy samochód (www.gazeta.pl).

Istnieje wiele poszlak, by sądzić, że lemingi to nowa klasa mieszczańska, której zawsze będzie bliższy system zarządzający, administrujący, ideowo nienachalny niż retoryka rewolucyjna (www.polityka.pl).

Samochodami (głównie służbowymi) lemingi jadą, a raczej suną w korku do swoich norek w apartamentowcach bądź wynajętych mieszkaniach. Leming nie pojedzie tramwajem, bo troszczy się o własną wygodę i nie pozwala mu na to styl życia (www.fakt.pl).

Według prawicy nasz leming to jednostka tępa, bierna i egoistyczna, niezdolna do myślenia samodzielnego (www.newsweek.pl).

<Od leming w zn. ‘niewielki gryzoń z rodziny nornikowatych’. Lemingom przypisuje się instynktowne dążenie do samozagłady, gdyż mają one skłonność do migracji i często przekraczają duże zbiorniki wodne, w których ginie część osobników. Nazwy tej używano początkowo w prawicowej publicystyce na określenie młodych zamożnych osób, które w pogoni za polepszeniem swojego statusu materialnego nabierają obojętnego stosunku do problemów społeczno-politycznych, a tym samym nieświadomie dążą do własnej zguby.>