wykształciuch

dezapr. «osoba z wyższym wykształceniem uważana za pozbawioną inteligencji oraz wiedzy»

rzecz. m osobowy, lp D. wykształciucha, Ms. wykształciuchu, lm M. (te) wykształciuchy

Jeśli ktoś niby wykształcony jest przeciw PAD, to tylko znaczy, że jest zwykłym wykształciuchem z papierami (wpolityce.pl).

Wiele atramentu wylano, aby rozważyć kwestię, skąd się wzięły te wykształciuchy (niepoprawni.pl).

Odezwał się wykształciuch! (www.fronda.pl).

Wykształciuchy produkują kolejne pokolenia wykształciuchów (www.panstwo.net).

<od wykształcenie>