kuc I

Niektórzy ludzie kucem nazywają ironicznie i z dezaprobatą młodego mężczyznę noszącego włosy związane w kucyk, zwykle miłośnika muzyki metalowej lub literatury fantasy, często studenta kierunków technicznych.

D. lm. kuców, kucy

Powiedzcie mi jak to jest z tym Woodstockiem, czy to: festiwal gdzie kuce są w raju, i króluje metal i pochodne, bo taką opinię często się słyszy, czy nie za dużo tam jednak lewackiego stylu, TVN itp. który zabija metalowość imprezy i nie warto jechać przez to właśnie? (Źródło).

Gdy zaczynałam studia, słyszałam (niby) żartobliwe teksty o dziewczynach z informatyki, różne złośliwości o wyglądzie czy zachowaniu. Opowiadano np. że nie można pomylić kuca (chłopaka z długimi włosami) programisty z dziewczyną, bo prawdziwych dziewczyn na politechnice nie ma. (Źródło).

Coś zdumiewającego - gusta muzyczne. Niby #kuc, a coraz mniej słucham metalu... znaczy, jasne - niektóre zespoły muzyczne zawsze będą w moim czarnym serduszku, ale kiedyś potrafiłem słuchać metalu codziennie, przez 7 dni w tygodniu […], a teraz leżę sobie z lapkiem, pracuję, a w tle leci sobie #garou. (Źródło).

Słowo kuc zaczęło być stosowane jako określenie mężczyzn przez skojarzenie ich fryzury z końskim ogonem. Z czasem obrosło konotacjami dotyczącymi wyglądu tych osób i przypisywanym im stereotypowo zainteresowań. Publicystyczną charakterystykę słowa kuc przedstawił Bartek Chaciński w artykule z cyklu Nowo mowa (https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo/1633083,1,nowa-mowa.read, „Polityka”, 15 września 2015 r.):

„Od paru lat kucami nazywano czasem (z niechęcią) zwolenników heavy metalu. Albo fanów literatury fantasy. Może jeszcze studentów co bardziej technologicznych kierunków (tzw. kuc-kierunków). Oczywiście, nie wszystkich fanów i studentów – tylko tych zbierających włosy w kucyk, najlepiej włosy przetłuszczone i niezbyt gęste. To niemiłe słowo odnosiło się więc raczej do fizjonomii”.