strzelać focha

Mówimy potocznie i z odcieniem dezaprobaty, że ktoś strzela focha (a także: focha się, fochuje się, fochuje lub foszy się), jeśli okazuje w nieco przesadzony sposób, że jest na kogoś obrażony i z czegoś niezadowolony.

Czy strzelam focha? Oczywiście! Są w życiu takie sytuacje, kiedy trzeba rzucić talerzem o podłogę i takie, kiedy trzeba emocjonalnym tonem wykrzyczeć głośno każdą złą myśl. Są też takie, które wymagają odwrócenia się na pięcie i nadąsania się po pensjonarsku. (Źródło).

 Socjolog Marta Czepukojć uważa, że zjawisko obrażania się na kogoś (czy na konkretną osobę, czy na grupę) jest zawsze manifestacją. – W zależności od tego, jaką świadomość ma osoba strzelająca focha, może to być działanie intencjonalne lub nieświadomy mechanizm reagowania wykształcony w przeszłości [...].  (Źródło).

Budzi się w złym humorze, z samego rana strzela focha, tnie nożyczkami znienawidzony sweterek, upycha dowody zbrodni w koszu na śmieci, a potem dezerteruje! (Źródło).

[...] skłonność do fochów przekazuje się w genach. Jeśli otoczenie pokaże, że fochowanie jest skuteczne, to jedna królewna czy drugi panicz w dorosłym życiu może być skłonny do powtarzania wyuczonych zachowań. Dzieci obserwujące jak focha strzela mama czy tata…ćwiczą na „sucho” wzorce zachowań. (Źródło).

Frazeologizm ten powstał obok istniejącego od dawna mieć fochy ('obrażać się i okazywać to').