brukselizm

«wyraz lub związek wyrazowy zapożyczony do języka polskiego z języka dokumentów instytucji Unii Europejskiej, zwykle odbierany negatywnie»

rzecz. m nieżywotny, lp D. brukselizmu, Ms. brukselizmie, lm M. brukselizmy

Kodecyzja, twarde jądro, kompozycja personalna – na dźwięk brukselizmów niektórzy dostają gęsiej skórki (naukawpolsce.pap.pl).

Brukselizmy wypierają niekiedy terminy już istniejące, np. termin osoby zależne wprowadza się w miejsce osób niepełnosprawnych czy wykluczonych społecznie (resrhetorica.com).

„Nie tylko brukselizmy. O usterkach językowych w pismach urzędowych” – wykład prof. Andrzeja Markowskiego, przewodniczącego Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk (frdl.org.pl).

Najbardziej rzucają się w oczy trzy groźne dla polszczyzny zjawiska: pierwsze, ubożenie słownictwa i związana z tym niska kompetencja językowa Polaków, drugie, inwazja anglicyzmów oraz brukselizmów, a także trzecie, wszechobecność wulgaryzmów (orka2.sejm.gov.pl).

To fakt, z brukselizmami mamy często do czynienia w języku polityki i urzędniczym, choć media nie są od nich wolne (klub.senior.pl).

<Bruksela + -izm>