Maria Markowska

Linię klasyczno-orientalną, która najwcześniej pojawiła się na polskim rynku, reprezentują zupy: kurczak chiński, ostro-kwaśna, krewetkowa tajska, kurczak łagodny, pięć smaków, kurczak pieczony, kaczka, kurczak złoty, krabowa, kurczak curry. Przewaga ptactwa rzuca się w oczy.

Kurczak w nazwie pięciu zupek z tej linii smakowej to dawny słowotwórczy regionalizm warszawski, podobnie jak inne nazwy z przyrostkiem -ak, np. prosiak, cielak. Nazwy te pozostawały w opozycji do ogólnych nazw zakończonych na -ę, np. prosię, cielę. Współcześnie stały się one formami ogólnopolskimi, a Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN opatruje je kwalifikatorem pot. – potoczne. Formy na -ę są regresywne. Przeprowadźmy jeszcze test substytucji i sprawdźmy, jak brzmiałyby te same nazwy z regresywnym kurczęciem, zamiast kurczaka: kurczę chińskie, kurczę łagodne, kurczę pieczone, kurczę złote, kurczę curry.

Kuchnia tradycyjno-patriotyczna przywodzi na myśl przepisy z Polskiej kuchni tradycyjnej Hanny Szymanderskiej. À la Szymanderska są zatem zupy: rosół złocisty, pomidorowa, barszcz czerwony, barszcz biały, grochowa, grzybowa, gulaszowa, cebulowa.

Producent trzeciej marki za target obrał sobie przypuszczalnie młodzież, z racji wieku naturalnie hołdującą liberalizmowi językowemu, nazwy zupek w tej linii to swoisty katalog innowacji językowych: carbonara nara, ser w ziołach, gulasznikoff, amore pomidore, rosioł, rosioł o smaku kurczaka i woła, rosioł ostry, grzyborowa, kurczę pieczone, ostrrry boczek, Ella mozarella, rosioł curry, doner kebab, diablo pomidoro. Niestety, jak dotąd żaden z producentów nie pomyślał o szczawiowej z jajkiem. Pro futuro: zupki chińskie wcale nie są chińskie. Pojawiły się na rynku w 1958 r., a ich twórcą był Momofuku Andō – Japończyk.